အဝိဟိံသာနိုင်ငံရေး (၂၁)

ငြိမ်းချမ်းရေး ကျင့်သားဖြစ်သွားတဲ့ နိုင်ငံရေးကို လုပ်ပါ။

အဝိဟိံသာမူ

အရှင်တို့ဟာ အလကားနေရင်းနဲ့ ယုတ်မာတဲ့သူကို အပြစ်မတင်ပါ။ မရှုတ်ချပါ။ မကဲ့ရဲ့ပါ။ အဲဒီလူကို အပြစ်တင်ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့ရမယ့်အစား မိမိကိုယ်ကိုသာ ပြစ်တင်ရှုတ်ချကဲ့ရဲ့ပါ။ ချွတ်ယွင်းချက်၊ အပြစ်အနာအဆာများတဲ့ သိက္ခာမဲ့တဲ့ နိုင်ငံရေးစနစ်ကို အရှင်တို့တိုင်းပြည် မှာ မကျင့်သုံးပါ။ အထီးကျန် အပြစ်မဲ့နေတဲ့ ပြည်သူတွေကို လူ့အခွင့်အရေးချိုးဖောက်ရအောင်၊ မကောင်းမှုလုပ်ရအောင် မတိုက်တွန်းပါ။ စစ်ပွဲ၊ အကြမ်းဖက်ပွဲကို မုန်းရင် ကလေးတွေကို ကွန်ပျူတာပေါ်မှာ စစ်ကစားပွဲတွေ ပေးမကစားပါနဲ့။ အရှင်တို့ဟာ ခုခံပြီး အနိုင်ယူရမယ့် အကျင့်မျိုး မယူပါ။ အရှင်တို့ ကိုင်ထားတဲ့ အဝိဟိံသာမူ (Non-Violence)ဟာ ယိုင်ငဲ့၊ စောင်းကျတဲ့မူ မဟုတ်ပါ။ ကြောက်တတ်တဲ့မူ မဟုတ်ပါ။ နာကြည်းနစ်နာတဲ့မူ မဟုတ်ပါ။

အဆိပ်ရေကို အမြိုက်ရေလို ထင်

အရှင်တို့ရဲ့ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ သည်းခံခြင်းဟာ ပြန်မလုပ်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ မိမိ ခံစားရတဲ့ စိတ်သောကကို ပထမဦးဆုံး ဖြေချလျှော့ချရမယ်။ ပြီးလျှင် မေတ္တာစိတ်ဝင်စားပါ။ မေတ္တာ ဘာဝနာ ပွားပါ။ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် နေလိုက်ပါ။ မိုက်သူက မိမိအပေါ် ဆက်မိုက်သေးရင် သင့်တော်တဲ့ တုံ့ပြန်မှုမေတ္တာစိတ်နဲ့ တုံ့ပြန်ပါ။ ဒေါသမပါတဲ့ တုံ့ပြန်မှုနဲ့ နေပါ။ မုန်းတီးမှုအစား ချစ်ခင်မှုနဲ့ နေပါ။ အကြမ်းဖက်မှုအစား ကိုယ်ပိုင်စွန့်လွှတ်မှုနဲ့ အစားထိုးပါ။ မိမိရဲ့ မေတ္တာ နှလုံးသားဟာ ကြမ်းတမ်းမှ အင်အားရှိတဲ့သူတွေကို သင်ပြပေးပါ။ မမြတ်တဲ့ အကျင့်တရား တွေကို မသင်ပေးပါနဲ့။ အကျင့်ပါတဲ့ အရသာခံစားမှုအကျင့်ကို မသင်ပေးပါနဲ့။ မကောင်းမှပြုရာမှာ အားရစွာ ကျေနပ်နိုင်မယ့်သူကို မွတ်သိပ်နေတဲ့ အစာပြေဆေး မတိုက်ပါနဲ့။ အဆိပ်ရေကို အမြိုက်ရေလို့ပဲ ထင်နေမယ်။

ကြောက်ရိပ်အောက်က

အရှင်တို့ မြန်မာပြည်နိုင်ငံရေးဟာ ကြောက်ရိပ်အောက်က မရုန်းထွက်လေသမျှ ကာလပတ်လုံး ဖြားယောင်းတဲ့ လှည့်ကွက်ထဲကိုပဲ ရောက်သွားကြမယ်။ မတရားမှုတွေကို ခေါင်းငုံ့ခံပြီး သာဓုခေါ်ဆိုကြတာမျိုးဟာ ခံစားလာခဲ့ကြရတာ ကြာလှပါပြီ။ မိဘဘိုးဘွား တစ်ခေတ်လုံးသာမက ခေတ်ကာလကြီးများစွာ ခံစားလာခဲ့ကြရတဲ့ ဝေဒနာအပြင်းစားတွေဟာ အချင်းချင်း မညီညွတ်ခြင်းကြောင့်ပါပဲ။ အချင်းချင်း ချစ်ခြင်းကင်းကြလို့ပါပဲ။ ညီညွတ်အောင်၊ စည်းလုံးအောင် အမျိုးမျိုးရိုင်းပင်းစွာ ကူညီကြပေမယ့် အတွင်းစိတ်ဓာတ်ဟာ မသန့်ရှင်းခဲ့ကြ တာမို့ ယုံကြည်မှု မတည်ဆောက်နိုင်တာပဲ ဖြစ်ကြတယ်။ မယုံကြည်ခြင်းဟာ အရာသွင်းလို့ မရတာအမှန်ပါပဲ။ ယုံကြည်မှု တည်ဆောက်လို့မရတဲ့ အရှင်တို့ အချင်းချင်း ပြဿနာကို တခြားဘုံသားတွေက လာရောက်ပြီး ညီညွတ်အောင် (ယုံကြည်ကြအောင်) လုပ်ပေးဖို့ ရမယ် မထင်ပါ။

သတိထားမိကြရဲ့လား

အရှင်တို့ဟာ အချင်းချင်း စိတ်မနာအောင် မလုပ်နိုင်ကြဘူးလား။ စိတ်နာရတဲ့အဖြစ် တွေက များကြပြီပဲ။ တွေးကြည့်ရင် တစ်ရပ်တည်းနေ တစ်ရေတည်းသောက် ဆိုပြီးတော့ စေတနာမပါတဲ့စကားတွေ အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြတာဟာ နှစ်အပိုင်းအခြားတွေ ကြာလှပါပြီ။ မြန်မာပြည် မြေပြင်တစ်လွှားမှာရှိတဲ့ စစ်မြေပြင်တွေမှာ သေကျေကြရတဲ့ ငါတို့ရဲ့ ဖြစ်အင်တွေ ဟာ ဘယ်သူမှ သံယောဇဉ်မထားကြဘဲ မေတ္တာရေစင် လာရောက် သွန်းလောင်းတဲ့သူတွေ လည်း တစ်ယောက်မှ မရှိကြတာကို ငါတို့တွေ သတိထားမိကြတာ ကြာလှပါပြီ။

အခါးဓာတ်ပါတဲ့ လုပ်ရပ်အမျိုးမျိုး

အရှင်တို့ဟာ ချစ်ခင်မှု၊ ကြင်နာမှုတရားတွေကို လိုချင်ကြတဲ့သူတွေပါ။ တူညီတဲ့ ရည်မှန်းချက် မတူပေမယ့် ရည်မှန်းချက်ထားတတ်တဲ့စိတ်ရှိသူအဖြစ်ကတော့ အတူတူပါပဲ။ ဒါဆိုရင် တူညီတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ချင်းအတူတူ ထားကြမယ်ဆိုရင် မြန်မာလူမျိုးအချင်းချင်း ညီညွတ်ခြင်းပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ငါတို့မညီညွတ်နိုင်ရလောက်အောင် ငါတို့ရဲ့စိတ်ဓာတ်တွေ အလွန် အောက်တန်းရောက်သွား ကြတာလား။ တိုင်းပြည်ဟာ သယံဇာတပစ္စည်းတွေ ကုန်လုနီးပါး ဖြစ်နေပါပြီ။ စားသူစား၊ ဝါးသူဝါးကြလို့ အကြီးစားချမ်းသာသူအဆင့်သို့ ရောက်နေကြပါပြီ။ 

မြန်မာပြည်ဖွား မြန်မာပြည်သားတွေက အကျိုးခံစားရမှု၊ သို့မဟုတ် အာဟာရပြည့်ဝတဲ့ အကျိုးခံစားရမှု တစ်ယောက်မှ မရကြဘဲ ပဒေသရာဇ်မဟုတ်တဲ့၊ ကိုလိုနီမဟုတ်တဲ့ ငွေရည်စိမ် နိုင်ငံရေးလက်သစ်သမားတွေရဲ့ လက်ချက်နဲ့ အေးအေးလူလူ ဝါးကြတဲ့၊ စားကြတဲ့သူတွေရဲ့ အဖြစ်ဟာ မိုးပျံတိုက်တွေ တိမ်ပေါ်ရောက်ကြကုန်ပြီပဲ။ ကုန်းခေါင်ခေါင် ကွင်းပြောင်ပြောင် ထဲမှာ ရိုးသားမှု အပြည့်အဝရှိကြတဲ့ ငါတို့ရဲ့ ပြည်သူပြည်သားတွေကို သနားအကြင်နာ မထားကြဘဲ ရှေးခေတ်က ချစ်တီးအကြွေးနဲ့ မတရား မြေသိမ်းခဲ့တာပဲ ကြားဖူးခဲ့တယ်။ ယခုတော့ ချစ်တီးမဟုတ်တဲ့ ထီးကြီးသမားတွေ ရိုးသားတဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ပြည်သူတွေကို အခါးဓာတ် ပါတဲ့ လုပ်ရပ်အမျိုးမျိုး ပေးရက်လိုက်ကြတာကို အရှင် အံ့သြမိပါတယ်။

ပြည့်စုံသော အာဟာရဘုံ

အပင်တစ်ပင်ရှင်သန်ဖို့ မိုးကိုမျှော်တဲ့ ပြည်သူ၊ ရေကြည်တစ်မှုတ် သောက်ရဖို့ ရေကို စောင့်မျှော်ရတဲ့ ငါတို့ရဲ့ ပြည်သူတွေကို ခုထိတိုင် ဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်ဘဲ နိုင်ငံရေး ငရဲခန်းဖွင့်ချင်တဲ့ နိုင်ငံရေးသမားတွေ ပြည်သူ့ရင်ပြင်ပေါ်မှာ ညသောက်ရေ၊ သုံးဆောင်ရေတွေ တည်ပေးဖို့ အရင်ဆုံး စဉ်းစားပေးချင်ပါတယ်။ ရေအာဟာရဓာတ်တောင်မှ အပြည့်အဝ မပေးနိုင်ဘဲ အသားဓာတ်ချို့တဲ့ ပြည်သူတွေလို့ မပြောဘဲ နေလိုက်တာပဲ ကောင်းပါတယ်။ ယနေ့မြန်မာပြည်မှာရှိကြတဲ့ ပြည်သူတွေဟာ အာဟာရဓာတ် အပြည့်အဝမပါတဲ့သူတွေပဲ များကြပါတယ်။ ဒီလို အာဟာရဓာတ်ချို့တဲ့သွားအောင် ဘယ်သူ့မှာ တာဝန်ရှိကြပါသလဲ။ အာဟာရဓာတ် မပြည့်စုံရင် အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံ ပြဿနာစုံဖို့ပဲ ဖြစ်နေမယ်။ ပြဿနာစုံတဲ့အရပ်ဟာ ငရဲဘုံလို့ မခေါ်ဆိုနိုင်ပေမယ့် လူသားနဲ့ မတန်တဲ့ ဘုံဌာနပါပဲ။ နောက်ဆုံး မြန်မာပြည်ကို ချစ်တဲ့သူတွေ ရေ၊ မြေ၊ အာဟာရတွေပေးဖို့ “ပြည့်စုံတဲ့ ဘုံဝါဒစနစ်တစ်ပါး” တည်ထောင် ပေးဖို့ စဉ်းစားပေးကြပါ။

စည်းရိုးစည်းဝိုင်းထဲကသူ

အရှင်တို့ ပြည်သူတွေဘက်ကို နေကြည့်ပါ။ အရှင်တို့ ပြည်သူတွေဟာ မျက်နှာ တစ်ဖက်သာ ပြတတ်တဲ့ တီဗွီမှန်ပြင် မဟုတ်ပါ။ အမှန်ကို မပြောရဲလို့ မွဲပြာကျရတဲ့သူတွေ အဖြစ်ဟာ အရာတိုင်းကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရတယ်။ ယုတ်စွအဆုံး ကောင်းမြတ်တဲ့ လူ့ကျင့်ဝတ်တရား ကိုတောင် မစောင့်ထိန်းနိုင်ဘဲ နေကြရတယ်။ ဒီလိုဘဝမျိုးရောက်အောင် သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဖန်တီးလိုက်တာပဲလို့ မမြင်လိုက်ပါနဲ့။ မထင်လိုက်ပါနဲ့။ ဒီလူထုတွေဟာ တစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ ဖူးတဲ့သူတွေ မဟုတ်ပါ။ လူစိမ်းသူစိမ်းတွေ မဟုတ်ပါ။ တိုင်းပြည် လွတ်လပ်ရေးရအောင် တော်လှန်ရေးသားသမီးတွေပါ။ အဝေးကို ထွက်ခွာပြေးသွားကြမယ့်သူတွေ မဟုတ်ပါ။ စည်းရိုးစည်းဝိုင်းထဲကသူတွေပါ။ ဒီသူတွေရဲ့ဘဝကို သနားပေးကြရမယ့်သူတွေပါ။ အကြင်နာ ပေးကြရမယ့်သူတွေပါ။ သူတို့တွေကို ဒုက္ခမပေးကြပါနဲ့။ မဖျက်ဆီးလိုက်ပါနဲ့။ အသက်ရှိတဲ့ လူသားတွေကို မကူမကယ်ဘဲ ရပ်ပြီး ကြည့်မနေပါနဲ့။

ဒီမိုကရေစီတိုင်းပြည်ဖြစ်ဖို့

အရှင်တို့တိုင်းပြည်ဟာ ယနေ့ လူမှုဘဝ စီးပွားရေးခက်ခဲမှု အပြည့်အဝ ရှိကြပါ တယ်။ စီးပွားရေး၊ ကြီးပွားရေးကျပ်တည်းလာတာကြောင့် နိုင်ငံရေးလည်း ကျပ်တည်းလာမယ့် သဘော တွေ့ရတယ်။ ချောင်ချိလေမလားဆိုပြီးတော့ ဥပဒေတွေ တစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုး ထွက်ရှိ လို့ ၂၀၁၀ ပြည့်နှစ်မှ ၂၀၁၂ ခုနှစ်အထိ ဥပဒေအမှတ် ၂၆ ခု ပြဋ္ဌာန်းလိုက်ပြီးပြီ။ ဥပဒေ အမျိုးမျိုး ပြဋ္ဌာန်းထားပေမယ့် အကျင့်ပါလာခဲ့တဲ့ ပြည်သူတွေက ဒီဥပဒေတွေကို တစိုက် မတ်မတ် လိုက်နာကျင့်သုံးဖို့ မေ့နေကြတယ်။ ဒီဥပဒေတွေဟာ လိုက်နာသူမရှိဘဲ ဖြစ်နေရင် ယနေ့ မြန်မာပြည်မှာ ဒီမိုကရေစီလို့ ပြောနေကြတဲ့ နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်ကြီးဟာ ရှက်စရာ အလွန်ဖြစ်သွားမယ်။ လိုက်နာမှု၊ ကျင့်ကြံမှု၊ လေးစားမှုမရှိတဲ့နိုင်ငံရေးဟာ ဘယ်ဥပဒေပြဋ္ဌာန်း ပြဋ္ဌာန်း စုံလုံးကန်း မသိသလိုပဲ ဖြစ်သွားမယ်။ လူထုက မပါလာရင် ရှေ့ဆောင်လည်း မသာပါဘူး။ ရှေ့ဆောင်သူနဲ့ နောက်လိုက်သူတို့ဟာ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ဖြစ်ဖိုလိုတယ်။ ပွင့်လင်းဖို့ လိုတယ်။ ပြည်သူတွေဟာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချောင်ချောင်ချိချိ နေလိုကြတယ်။ ကျပ်ကျပ်ပိတ်ပိတ် သိပ်သိပ်မနေလိုကြပါဘူး။ သို့သော် ဖြစ်ချင်တာနဲ့ ဖြစ်နေတာနဲ့ ကွာခြား လာတာကို တွေ့လာရင် ဒီမိုကရေစီနိုင်ငံရေးအပေါ် မကောင်းတဲ့သဘောတွေ တွေ့လာတတ် တယ်။ အဲဒီလို မြင်လာရင် (မြင်လာတော့) ဥပဒေကို လေးစားရမှန်း၊ လိုက်နာရမှန်း၊ ကျင့်ကြံရမှန်း မသိတော့ဘဲ လုပ်ချင်ရာ လုပ်ပြီး စစ်မှန်၍ စည်းကမ်းပြည့်ဝသော ဒီမိုကရေစီ တိုင်းပြည်ဖြစ်ဖို့ ဝေးကြဦးမယ်။

ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ရည်မှန်းချက်သာ မှန်ရင်

အရှင်တို့ဟာ အကောင်းဆုံးနိုင်ငံရေးမူဝါဒကို စုပေါင်းပြီး အတည်ပြု ရွေးချယ် လိုက်ကြပါပြီ။ ဒီနိုင်ငံရေးနဲ့ ဒီနိုင်ငံတော် တိုးတက်ဖို့ လုပ်ကြရတော့မယ်။ ဆုတ်လို့မရပါ။ ခွဲလို့မရပါ။ စိတ်ပျက်စရာဖြစ်လို့ ခိုကတ်လိုက်လို့ မရပါ။ အပြောနဲ့ အလုပ် ပြရမှာဖြစ်လို့ အပြောတခြား အလုပ်တခြား ဖြစ်လို့မရပါ။ အချိန်လည်း အများကြီး ပေးရမှာပါ။ အချိန် မပေးနိုင်ဘဲ ခုစိုက် ခုသီးတဲ့ အကျင့်မျိုးတော့ လုပ်လို့မရတာ အမှန်ပါပဲ။ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ရည်မှန်းချက်သာ မှန်ရင် တစ်နေ့နေ့မှာ အထွတ်အထိပ်သို့ မရောက်ဘဲ မရှိပါ (မနေပါ)။

မမေ့ပစ်ပါနှင့်

မိဘဘိုးဘွားတွေရဲ့ခေတ်ကာလက လွတ်လပ်ရေးကို အရယူနိုင်ခဲ့ကြတယ်။ ခက်ခဲ နက်နဲတဲ့အရေးကိုတောင် လွတ်မြောက်အောင် လုပ်လာနိုင်ခဲ့ကြတယ်။ တိုးတက်တဲ့ ဒီခေတ် ကြီးထဲ ရောက်နေမှ အရှင်တို့ရဲ့ နိုင်ငံရေးမအောင်မြင်ရင် တွေးခေါ်သုံးခဲ့ကြတဲ့ အသိဉာဏ်တွေ ငတုံးကြီး ဖြစ်နေတယ်လို့ပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သာ သတ်မှတ်လိုက်ကြပါ။ သူများတွေလုပ်လို့ ဖြစ်ရင် (အောင်မြင်ရင်) ငါတို့ ဘာဖြစ်လို့ မဖြစ် (မအောင်မြင်)ရမှာလဲ။

ထက်သန်တဲ့စိတ်ဓာတ်တွေ အားမလျော့ဖို့ လိုတယ်။ တကူးတက ငတ်ပြတ်ပြတ်နဲ့ ဒီမိုကရေစီကို လိုချင်ကြတယ် မဟုတ်လား။ အရင်က ““လိုချင်တာတွေ မရကြပေမယ့် ဆန္ဒတွေ မစောကြပါနဲ့၊ တစ်နေ့ကျရင် ရကြမပေါ့” ဆိုတဲ့ တို့မြန်မာပြည် ခုနစ်ဆက်မြောက် သမ္မတရဲ့ နိုင်ငံရေးအသိပေးမှု စကားတွေ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ မေ့မေ့ပစ်ပစ် နေလို့ မရပါ။

ဆင့်ဆင့်ကဲကဲ

အခုဆိုရင် အရှင်တို့ရဲ့တိုင်းပြည်ဟာ ဥပဒေပြုရေးအာဏာ၊ တရားစီရင်ရေးအာဏာ၊ အုပ်ချုပ်ရေးအာဏာ၊ ပြည်သူ့အာဏာလို့ ဒီမိုကရေစီတိုင်းပြည်ရဲ့ ပြည့်စုံမှုလက္ခဏာလေးပါး အပြည့်အဝ ရှိနေကြပြီပဲ။ ဘာကြောင့် ဒီမိုကရေစီ ဆိုတာကို ငါတို့တွေ မရကြသေးသလဲ ဆိုတာကို စဉ်းစားကြည့်လိုက်ပါ။ ဒီမိုကရေစီ ဆိုတာ စာအုပ်ထဲက စာလို အလွတ်ကျက်၊ အရကျက်စာမဟုတ်ပါ။ အလွတ်ရတဲ့မူဝါဒ၊ သို့မဟုတ် လိုချင်(လိုအင်)တာတွေကို စည်းကမ်း တကျ ရှိပြီး လူတိုင်း ကိုယ်စီရဲ့ စည်းကမ်းသေဝပ်လိုက်နာရေးဖြစ်တဲ့ နိုင်ငံရေးဖြစ်တာကြောင့် အပြောနဲ့ အနေ၊ အလုပ်နဲ့ အကျင့် ဆင့်ဆင့်ကဲကဲရှိကြရင် ဝပ်ပြားပြီး တွားသွားရမယ့်သူတွေလို ဖြစ်မှာ မဟုတ်ပါ။

မရင်းနှီးဘဲ ရတဲ့အမြတ်

ယနေ့မြန်မာပြည်သူတွေဟာ တကယ်ပဲ ဒီမိုကရေစီကို လိုလားပါသလား။ ဒီမိုကရေစီ နိုင်ငံတော်တစ်ခု တည်ဆောက်ရေးဟာ ခက်ခက်ခဲခဲ မရှိပါဘူး။ ဒီမိုကရေစီကို လိုလားတဲ့ (လိုလားမယ့်) ပြည်သူတွေများများ ရှိဖို့လိုတယ်။ ဒီမိုကရေစီလိုချင်ကြတဲ့သူတွေဟာ သည်းခံ ရပါတယ်။ စည်းကမ်းပြည့်ဝရပါတယ်။ ထိန်းကျောင်းတဲ့ စိတ်ဓာတ်တွေ (အကူအညီပေးတဲ့ စိတ်ဓာတ်တွေ) ထားကြရပါတယ်။ ဒီလို လူသားစနစ်ကြီးတစ်ခု (တစ်မျိုး) ဖြစ်လာဖို့ဟာ အများကြီး ရင်းနှီးရပါတယ်။ အရင်းမရှိဘဲ အမြတ်မရှိတာ အမှန်ပဲ။ မရင်းနှီးဘဲ ရတဲ့ အမြတ်ဟာ မခိုင်၊ မမြဲ၊ မတည်ငြိမ်ပါဘူး။

နေပြ ကျင့်ပြပါ

ခုဆိုရင် မြန်မာပြည်သူတွေဟာ မိမိတို့ မကြိုက်တဲ့စနစ်၊ မိမိတို့ မလိုလားတဲ့ပုဂ္ဂိုလ် တွေ မိမိဘေးမှာ မရှိတော့ပါဘူး။ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မိမိ စိတ်ကြိုက်တဲ့စနစ်တွေ၊ စည်းကမ်း တွေ၊ ဥပဒေတွေနဲ့ နေထိုင်နိုင်ပြီ၊ လိုက်နာနိုင်ပြီ၊ ကျင့်သုံးနိုင်ကြပါပြီ။ လူသားနဲ့ တူတန်တဲ့ နိုင်ငံရေးမူဝါဒတွေကို ရွေးယူပိုင်ခွင့်ရှိပါပြီ။ သို့သော် မိမိစိတ်ထား အမှန်ဖြစ်ဖို့ လိုပါလိမ့်မယ်။ ယခင်က နေသားကျခဲ့တဲ့အကျင့်နဲ့ စရိုက်တွေ ဆက်မပါဖို့၊ မိမိတို့ ရွေးထားတဲ့ ပြည်သူ့ဘဝ နိုင်ငံရေးလမ်းစဉ် ရောက်ဖို့ နေပြ၊ ကျင့်ပြဖို့ လိုပါတယ်။

စုပေါင်းထိန်းကျောင်းနိုင်ငံရေး

အရှင်တို့ဟာ နိုင်ငံရေးအင်္ဂဝိဇ္ဇာအတတ်ပညာကို သင်ယူခဲ့ဖူးကြတဲ့သူတွေ မဟုတ် ပါ။ ဘယ်ဂါထာကို စုတ်၊ မန်းမှုတ်ရင် ဒီမိုကရေစီကို ရစေ၊ ပြီးစေတဲ့ ပိုင်စေတဲ့ ဒီမိုကရေစီ တိုင်းပြည်ဖြစ်အောင်လည်း မဖန်တီးပေးနိုင်ပါ။ လူမွေး၊ တပည့်မွေးလုပ်တဲ့ နိုင်ငံရေးအတတ် ပညာကိုလည်း နားမလည်ပါ။ လူတစ်စုကောင်းစားဖို့ မဟုတ်တဲ့ နိုင်ငံရေးကို လူအများ ချမ်းသာဖို့ အရေးကြီးတာကြောင့် မိမိ နေထိုင်မယ့် တိုင်းပြည်နိုင်ငံတော်အတွက် မိမိ ရေးဆွဲ ထားတဲ့ ဥပဒေကို (စည်းကမ်းများကို) လေးစားတန်ဖိုးထားတတ်တဲ့ အကျင့်ရောက်အောင် (ဖြစ်အောင်) စုပေါင်းထိန်းကျောင်းကြတဲ့ ပြည်သူ့နိုင်ငံရေးစနစ် ရောက်အောင် ကြိုးစား အားထုတ်ကြရမယ့် တာဝန်ရှိပါတယ်။

အရင်က “လိုချင်တာတွေမရကြပေမယ့် ဆန္ဒတွေ မစောကြပါနဲ့၊ 
တစ်နေ့ကျရင် ရကြမပေါ့” ဆိုတဲ့ တို့မြန်မာပြည် ခုနစ်ဆက်မြောက် သမ္မတရဲ့ နိုင်ငံရေးအသိပေးမှုစကားတွေ ရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ မေ့မေ့ပစ်ပစ် နေလို့ မရပါ။ 

ကိုးကား။ တောမှီရဟန်း၏ “အဝိဟိံသာနိုင်ငံရေး (၂၀၁၆)၊ စာမျက်နှာ ၁၈၉-၁၉၄၊ အဝိဟိံသာနိုင်ငံရေး (၂၁)” မှကောက်နုတ်ရေးသားဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။