အဝိဟိံသာနိုင်ငံရေး (၁၆)

ဥပဒေပြဋ္ဌာန်းခြင်းနှင့် ပတ်သက်လျှင် အမိန့်၊ အာဏာ ခိုင်းစေသော ဥပဒေပြုခြင်းမရှိစေရပါ။

ဥပဒေပြဋ္ဌာန်းခွင့်
အာဏာအေဒီ ၁၉၄၇ ခုနှစ်၊ ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေအခန်း(၂)၊ ပုဒ်မ ၂၃ တွင် “မည်သည့် ပြစ်မှုဆိုင်ရာ ဥပဒေမှ နောက်ကြောင်းပြန် အာဏာသက်ရောက်မှု မရှိစေရ” ဟူသော နိုင်ငံတော် အခြေခံမူများ ရေးဆွဲတဲ့ ဥပဒေများ တွေ့ရသလို ၂၀၀၈ ခုနှစ် ရေးဆွဲသော ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေမှာလည်း အခန်း ၁၊ နိုင်ငံတော်အခြေခံမူများ ပုဒ်မ ၄၃ အရ “မည်သည့်ပြစ်မှုဆိုင်ရာဥပဒေမျှ နောက်ကြောင်းပြန် အာဏာသက်ရောက်စေရန် ပြဋ္ဌာန်းခွင့် မရှိစေရ” ဟူသော ရေးဆွဲတဲ့ဥပဒေ ပါရှိတာကို တွေ့ရပါတယ်။

ဥပဒေပြဋ္ဌာန်းခွင့် ဆိုတာ အပြစ်တစ်စုံတစ်ရာ ကျူးလွန်ခဲ့သူကို ပြစ်မှုဆိုင်ရာဥပဒေ ဖြင့်သာ အရေးယူဆောင်ရွက်ရမှာဖြစ်တဲ့အတွက် နောက်ကြောင်းပြန်အာဏာသက်ရောက်စေတဲ့ ဥပဒေပြဋ္ဌာန်းမှုဟာ ပြဋ္ဌာန်းခွင့်မပေးသော်လည်း အကျိုးသက်ရောက်မှု မရှိသည်ကြောင့် (ပြဋ္ဌာန်းခွင့် မရှိသော်လည်း) အခြေခံဥပဒေမှာ ဆုတ်ယုတ်အားလျော့သွားခြင်း မရှိပါ။ လူမှုဘဝနိုင်ငံရေး၊ သို့မဟုတ် ဒီမိုကရေစီနိုင်ငံရေးမူဝါဒဟာ အခြေခံဥပဒေပါမှ ပြဋ္ဌာန်းမှ အာဏာသက်ရောက်မှု ရှိတယ်လို့ အဆိုမရှိပါ။ အပြစ်ရှိသူ၊ အပြစ်ကျူးလွန်တဲ့သူကို ဥပဒေဖြင့် သာ အာဏာသက်ရောက်မှု ရှိခဲ့တာကြောင့် အရေးယူ ဆောင်ရွက်ခြင်း မရှိတဲ့ ဒီမိုကရေစီ နိုင်ငံရေးမျိုး မရှိတာကို တွေ့ရတယ်။ ပြစ်မှုဆိုင်ရာဥပဒေဆိုတာ နိုင်ငံတော်အခြေခံဥပဒေမှာ မပြဋ္ဌာန်းပေမယ့်၊ အမိန့်နဲ့ မပြဋ္ဌာန်းစေသော်လည်း ပြစ်မှုဆိုင်ရာဥပဒေ ဖြစ်သည်ကြောင့် နောက်ကြောင်းပြန် အာဏာမသက်ရောက်ဘဲ မရှိပါ။
စဉ်းစားဆွေးနွေးချိန် အလုံအလောက် မပေး

အခြေခံဥပဒေ ဆိုတာ နိုင်ငံသစ် တည်ထောင်ရင် ရေးဆွဲကြတာပါပဲ။ အခြေခံမူများ ကို ဘယ်လို ချမှတ်မယ်။ ရည်မှန်းချက် ဘယ်လိုထားမယ်။ ဘယ်လို ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက် မယ်။ ဘယ်လို စီမံခန့်ခွဲကြမယ် စတာတွေကို ပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်များက တိုင်းပြုပြည်ပြု လွှတ်တော်ကနေ ဆွေးနွေး၊ ညှိနှိုင်း၊ သတ်မှတ်ပြဋ္ဌာန်းကြရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ နိုင်ငံတော် တည်ဆောက်တဲ့ ဥပဒေကို “မည်သည့်ဥပဒေတွင် မည်သို့ပင် ဆိုစေကာမူ” ဟူသော ရာဇသံဖြင့် ကြုံးဝါးသိမ်းကျုံးလွှမ်းမိုးသော စကားရပ်မျိုးဖြင့် အထူးဥပဒေများကို လွှတ်တော် သို့ အချိန်တိုတိုနှင့် စဉ်းစားဆွေးနွေးချိန် အလုံအလောက်မပေးဘဲ တင်သွင်းပြဋ္ဌာန်းခြင်းမျိုးကို လည်း ပြုတတ်ကြသည်။ ဤသို့ လုပ်လိုက်ရလျှင် မိမိကိုယ်မိမိ အတော်အထင်ကြီးတတ် ကြသော အစိုးရအဖွဲ့ဝင်အချို့ကို အကြိုက်ပေး ပေါင်းသင်းတတ်ကြသော ဝန်ထမ်း၊ အကြံပေး တို့က ဖျက်သည်။ မပျက်ခင်က ပျက်ချင်ချင် ပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် မိတ်ဖက်တွေ့သွားတတ်သည်။ (တို့ပြည်ထောင်စုမြန်မာနိုင်ငံ ဖွဲ့စည်းအုပ်ချုပ်ပုံ၊ ဒေါက်တာမောင်မောင် စာ-၂၈) ဆိုတဲ့ သတိပေးစကား ရှိခဲ့တယ်။

မဆုံးနိုင်တဲ့ အနန္တပြဿနာ

ဥပဒေပြဋ္ဌာန်းခြင်း ဆိုတာ ခေတ်နဲ့အညီ ပြဋ္ဌာန်းသင့်ပါတယ်။ ပြဿနာက မရှိ တော့ဘဲ ဥပဒေက ပြဋ္ဌာန်းနေဆဲဖြစ်တဲ့ ဥပဒေမျိုးဟာ အခြေခံဥပဒေကို ထိခိုက်စေပါတယ်။ ဥပဒေဆိုတာ လူ့သဘာဝက ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ပြဿနာအကြောင်းရင်းပေါ်မှာ ပြဋ္ဌာန်းရမယ်။ လူတွေ မလိုက်နာနိုင်တဲ့ စည်းမျဉ်း၊ စည်းကမ်းတွေကို ဥပဒေတစ်ရပ်အနေနှင့် ပြဋ္ဌာန်းမယ် ဆိုရင် အလဟဿ ဖြစ်သွားတာပါပဲ။ လူ့သဘာဝက အစဉ်အမြဲ ပြောင်းလဲနေတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် ဆိုတာလည်း အမြဲလိုလို ပြောင်းလဲတယ်။ လူတို့ရဲ့ အဖွဲ့အစည်းဆိုတာလည်း အမြဲမပြတ် ပြောင်းလဲနေတယ်။ ပြဿနာအမျိုးမျိုး ပြောင်းလဲနေတာကို ဥပဒေအမျိုးမျိုး လိုက်လံပြီး မပြောင်းလဲဘဲထားရင် အဲဒီပြဿနာဟာ မဆုံးနိုင်တဲ့ အနန္တပြဿနာ ဖြစ်သွား မှာပဲ။

အခွင့်အရေးနဲ့ တာဝန် သိရန်လို

“လူမှုဘဝနိုင်ငံရေးစနစ်”ဟာ နှစ်သက်သူ များပါတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုရင် (ဘာဖြစ်လဲ ဆိုရင်) ပြည်သူက တာဝန်ယူ ဆောင်ရွက်သော ပြည်သူ့အစိုးရ ဖြစ်လို့ပါပဲ။ ပြည်သူ့အစိုးရလို့ တာဝန်ယူကြတဲ့ ပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်တွေဟာ ကျင့်ဝတ်သီလ မြဲရမယ်။ တရားမျှတမှု ရှိရမယ်။ ကိုယ်ချင်းစာနာမှု ရှိရမယ်။ တာဝန်ကျေသူ ဖြစ်ရမယ်။ အစစအရာရာကျွမ်းကျင်လိမ္မာကြရမယ်လို့ နိုင်ငံရေးပညာရှင် ပုဂ္ဂိုလ်တွေက ဝေဖန်ထောက်ပြတာ တွေ့ရ တယ်။ ပြည်သူများ ရေးဆွဲ၍ ပြည်သူများက အပ်နှင်းသော နိုင်ငံတော် တည်ထောင်သော အခြေခံဥပဒေကို မြန်မာပြည်တည်ထောင်တဲ့ အခြေခံဥပဒေများကို လေ့လာရင် ဘယ်ဥပဒေမှ အပြည့်အဝ မဖြစ်ခဲ့တာကို တွေ့ရတယ်။
(၄င်း၊ စာ – ၂၉ တွင် ရှု)

နိုင်ငံတော် တည်ထောင်ရေးမှာ အခြေခံကျတဲ့ အခြေခံဥပဒေကို ရေးဆွဲကြတဲ့အခါ ပုဂ္ဂိုလ်၊ အဖွဲ့အစည်းများ ဦးဆောင်ပြီးရေးဆွဲတဲ့ ဥပဒေဟာ တည်ခြင်း၊ မြဲခြင်း (ကြာကြာ) မရှိပါ။

အချုပ်အခြာအာဏာပိုင် လွတ်လပ်တဲ့ နိုင်ငံတိုင်းမှာ –

(၁) တရားမျှတခြင်း
(၂) လွတ်လပ်ခြင်း
(၃) ညီမျှခြင်းတရားအပေါ် တည်ဆောက်ထားတဲ့ တိုင်းပြည်ကြီးတွေပါပဲ။
လူမှု ရေး၊ စီးပွားရေး၊ နိုင်ငံရေးတွေမှာ တရားမျှတခြင်း ရှိရမယ်။ လွတ်လပ်မှုနဲ့ ပတ်သက်ရင် ကြိုက်သလို တွေး၊ ကြိုက်သလို ပြော၊ ကြိုက်သလို ရေး၊ ကြိုက်သလို ယုံကြည်၊ ကြိုက်သလို ကိုးကွယ်၊ ကြိုက်သလို လုပ်ကိုင်စားသောက်၊ ကြိုက်သလို စည်းရုံးနိုင်ပြီး ကြိုက်သလို လုပ်ကိုင်ပြုမူနိုင်ပါတယ်” ဆိုတဲ့ လွတ်လပ်မှု အခွင့်အရေးတွေ လူတိုင်း အပြည့်အဝ ခံစားမှု ပေးတယ်။ ခံစားခွင့် ရှိတယ်။ အဆင့်အတန်း မခွဲခြားဘဲ ကြိုးစားရင် ကြိုးစားသလောက် အကျိုးကျေးဇူး ခံစားနိုင်တယ်။ ဥပဒေသဘောနဲ့ ကြည့်ရင် တော့ ဆင်းရဲချမ်းသာ၊ ရာထူးဂုဏ်ထူးမငဲ့၊ မှန်သူကို ဥပဒေကကာကွယ်မယ်။ မတရားသူ၊ အပြစ်ကျူးလွန်တဲ့သူတို့ကိုတော့ ဥပဒေအရ အပြစ်ပေးမှာပဲ။ အခြေခံဥပဒေတည်ရင် အခွင့် အရေး တည်မယ်။ အခြေခံဥပဒေ မတည်ရင် အခွင့်အရေး ဆုံးရှုံးမှာပဲ။ အခွင့်အရေးရှိရင် တာဝန်ရှိရမယ်။ အခွင့်အရေးနဲ့ တာဝန် သိရန် လိုတယ်။

အခြေခံအခွင့်အရေး ဆိုတာ
အခြေခံအခွင့်အရေး ဆိုတာ နိုင်ငံသားတိုင်း (နိုင်ငံခြားသားတွေပါ) ရကြတယ်။ လူမျိုးဘာသာ၊ ကျား မ နိမ့်မြင့်မထားဘဲ တစ်ပြေးညီ အခွင့်အရေး ရှိကြတယ်။ တော်ရင် တော်သလို အခွင့်အရေး၊ အခွင့်အလမ်း ရှိတယ်။ ဆင်းရဲသား၊ ချမ်းသာသား မခွဲခြားဘဲ အရည်အချင်းအလိုက် အခွင့်အရေးရှိတယ်။ မိမိ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ အိုးအိမ်စည်းစိမ်တွေကို (ပိုင်နက် ထဲကို) ဥပဒေအရမှတစ်ပါး အခြားကျူးကျော်ဝင်ရောက်တာ၊ သိမ်းဆည်းတာ၊ ချုပ်ချယ်တာ မလုပ်ရ။ (လုပ်ပိုင်ခွင့်မရှိ) အခွင့်အာဏာ အမိန့်မပါဘဲ ဝင်ရောက်ခွင့်၊ ရှာဖွေခွင့်၊ စစ်ဆေး ခွင့်၊ မေးမြန်းခွင့် မရှိစေရ။ နေထိုင်တာ၊ သွားလာတာတွေကိုလည်း ချုပ်ချယ်ဖမ်းဆီးမှုမလုပ်ရ။ အရွယ်ရောက်သူတိုင်း (ကျား၊ မ မဆို) စစ်မှုထမ်းရန် ဆင့်ခေါ်နိုင်တဲ့ ဥပဒေ တောင်မှ နိုင်ငံအကျိုးမပါရင် ချုပ်ချယ်ပိုင်ခွင့် မရှိရ။

ဘယ်သူမဆို လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေးခေါ် ယုံကြည်နိုင်တယ်။ လွတ်လပ်စွာ ပြောနိုင်တယ်။ တစ်စိတ်တည်း၊ တစ်ဉာဏ်တည်း၊ တစ်သံတည်း မဖြစ်ကြပေမယ့် ကိုယ်စီ အသိဉာဏ်နဲ့ စုပေါင်းပူးပေါင်း ဆောင်ရွက်လုပ်ကိုင်တယ်။ ပြောစရာရှိရင် မထိခိုက်အောင်၊ မနာကျင်အောင် ရှောင်ရှားပြောဆိုပြီး အကျိုးရှိတဲ့စကားကို ပြောတယ်။ ရေးသားခြင်း၊ လှုံ့ဆော်ခြင်းလည်း တာဝန်သိသိနဲ့ ရေးသားလှုံ့ဆော်ရမယ်။ မျက်စိမှိတ်ပြီး ရိုသေထောက်ခံ တာမျိုးလည်း မရှိစေရ။ အားလုံး အကောင်း၊ အားလုံး အမှန်ချည်းပဲ အစိုးရကို မပင့် မမြှောက်ရ။ မှားတယ်ထင်ရင်၊ တရားလက်လွတ် ဖြစ်နေပြီထင်ရင် ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရာထူးဂုဏ်သိက္ခာ မငဲ့ဘဲ ဝေဖန်ရဲရမယ်။ အကျိုးမဲ့သက်သက် ပုတ်ခတ်ခြင်း၊ ဂုဏ်သိက္ခာထိပါးခြင်း၊ ပြည်သူ အကြည်ညိုပျက်အောင် ပြောဆိုရေးသားခြင်းမျိုးကို ရှောင်ရှားရမယ်။

ခိုင်မြဲတဲ့ စုစည်းမှု

ပြည်သူတွေဟာ ချမ်းသာစွာ၊ ငြိမ်းချမ်းစွာ လူစုလူဝေး စုဝေးပိုင်ခွင့် ရှိရမယ်။ စုပေးခြင်း၊ ဆွေးနွေးခြင်း၊ ဟောပြောခြင်း၊ စုရုံးခြင်းဟာ ပြည်သူများရဲ့ အလုပ်တစ်ခု ဖြစ်တယ်။ ဘာသာရေး၊ ရပ်ရွာရေး၊ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး၊ နိုင်ငံရေးကိစ္စတွေမှာ မစု မဝေးဘဲ၊ မဆွေးမနွေးဘဲ မရပါ။ စုပေါင်းစုဝေးခြင်းဟာလည်း မင်္ဂလာတစ်ပါး ဖြစ်တာ ကြောင့် စုစုဝေးဝေး စည်းရုံးရေးလုပ်မှ ညီညွတ်ရေးရမယ်။ ညီညွတ်ရေးရမှ ပေါင်းစုတဲ့ အင်အား ပြည့်ဝမယ်။ ပေါင်းစု (စုပေါင်း)တဲ့အားကသာ တိုင်းပြည်အတွက် ကာကွယ် နိုင်မယ်။

လူဆိုတာ တစ်ယောက်တည်းနဲ့ မနေနိုင်ပါ။ (နေလို့ မဖြစ်ပါ) အိမ်ထောင်စု၊ အသင်းအဖွဲ့၊ အစုအရုံးနဲ့ နေထိုင်ရမယ်။ အစည်းအရုံး အဖွဲ့အစည်းနဲ့ နေထိုင်ရတာကြောင့် စုရုံးစုဖွဲ့မှုပြုရင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် အစည်းအရုံး ဖွဲ့စည်းခွင့်ပေးရမယ်။ ရှိရမယ်။ တရား အသင်းအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုရမယ်။ တရားဝင်ဇယားဝင်တဲ့ အစုအဖွဲ့ဖြစ်မှသာ စုစုစည်းစည်း ခိုင်မြဲမယ်။ ခိုင်မြဲတဲ့ စုစည်းမှုဟာ တိုင်းပြည်အတွက် ပြည့်ဝကြံ့ခိုင်နိုင်စေတယ်။

လွတ်လပ်စွာ ယုံကြည်ကိုးကွယ်ခွင့်

လူဆိုတာ မိမိ ကြိုက်နှစ်သက်ရာ ဒေသမှာ (မြန်မာပြည်) နေထိုင်နိုင်ကြတယ်။ ကြိုက်နှစ်သက်တဲ့အလုပ်ကိုလည်း လုပ်ကိုင်နိုင်ကြတယ်။ ကြိုက်သလို ကူးလူးသွားလာ ရောင်းဝယ်ဖောက်ကား ကုန်ကူးနိုင်ကြတယ်။ လူကို ဟိုပြောင်းဒီရွှေ့၊ ဟိုမောင်းဒီနှင်လို့မရပါ။ အိမ်ထောင်စုဖြိုခွင်းမှု၊ မိသားစု တကွဲတပြားဖြစ်မှု မရှိစေရ။ မိမိ ပိုင်နက်မဟုတ်ဘဲ နှောင့်ယှက်ခြင်း၊ နှင်ထုတ်ခြင်း မရှိစေရ။ တရားဥပဒေအတိုင်း စီစဉ်ဆောင်ရွက်လုပ်ကိုင် ကြရမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဥပဒေထက် မည်သူမျှ မစော်ကားရ။ မနေရ။ မပြုမမူရ။ မရှိရ။

လူဆိုတာ မိမိ မွေးဖွားရာ တိုင်းပြည်မှာ အခွင့်အရေးမရှိရင်(မရရင်) မိမိ ကြိုက်နှစ်သက်ရာ ဒေသကို ပြောင်းပြီး နေထိုင်ခွင့် ရှိပါတယ်) မိမိ ယုံကြည်ကိုးကွယ်လိုတဲ့ဘာသာ ကိုလည်း လွတ်လပ်စွာ ကိုးကွယ်ယုံကြည်ခွင့် ရှိပါတယ်။
မြန်မာပြည်မှာ အခြားတိုင်းပြည်နဲ့ မတူညီမှုတစ်ခုမှာ မိမိ ကိုးကွယ်ယုံကြည်တဲ့ ဘာသာကို ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေမှာ ကိုးကွယ်ယုံကြည်ရာ ဘာသာများအဖြစ် –
  (၁) ဗုဒ္ဓဘာသာ
(၂) ခရစ်ယာန်ဘာသာ
  (၃) အစ္စလာမ်ဘာသာ
  (၄) ဟိန္ဒူဘာသာ
  (၅) နတ်ကိုးကွယ်သော ဘာသာတို့ကို အသိအမှတ်ပြုထားပါတယ်။ 
ပြဋ္ဌာန်းခွင့်ပေးထားပါတယ်။

အခြေခံဥပဒေမှာ လွတ်လပ်စွာ ယုံကြည်ကိုးကွယ်ခွင့် ပေးထားတာကြောင့် စီးပွားရေး၊ ဘဏ္ဍာရေး၊ နိုင်ငံရေး၊ လောကီရေးရာ ဆောင်ရွက်မှုကိစ္စတစ်မျိုးမျိုး (တစ်ခုခု) ဆက်စပ်နေပါက ဘာသာရေးဆိုင်ရာ လွတ်လပ်ခွင့်များ မပါဝင်စေရပါ။ ဒါ့အပြင် အများ ပြည်သူအကျိုးကိစ္စ၊ ပြုပြင်ရေးကိစ္စတို့အတွက် တိုင်းပြည်ရဲ့ ဥပဒေပြုခြင်းကို မတားမြစ်ရ။ ဒါ့အပြင် အခြေခံဥပဒေပုဒ်မ ၃၄ အရ ငြိမ်ဝပ်ပိပြားရေးနှင့် သော်လည်းကောင်း၊ ပြည်သူ့ ` ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် သော်လည်းကောင်း၊ ပြည်သူ့ကျန်းမာရေးနှင့် သော်လည်းကောင်း မြန်မာပြည် (၂၀၀၈ ခုနှစ်) ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေပါ အခြားပြဋ္ဌာန်းချက်တို့နှင့် သော်လည်းကောင်း ဆန့်ကျင်လျက် နိုင်ငံသားတိုင်း ဘာသာသာသနာရေးမှာ လွတ်လပ်စွာ ကိုးကွယ် ယူဆနိုင်သောအခွင့်အရေး၊ အညီအမျှ မရှိ ဟူ၍ အဓိပ္ပာယ်သက်ရောက်ပါတယ်။ လွတ်လပ်စွာ ဘာသာ ယုံကြည်မှုကိုးကွယ်ခွင့် အားနည်းသော တိုင်းပြည်တွေမှာ မတရားသဖြင့် ဘာသာရေး ကူးပြောင်းမှုတွေ လုပ်ကြတယ်။ စော်ကားအနိုင်ကျင့်ခံရသဖြင့် တခြားဘာသာကို ကူးပြောင်း သွားကြတာတွေလည်း ရှိတယ်။

ဒါကြောင့် ယနေ့ မြန်မာပြည်မှာ ဗုဒ္ဓဘာသာကို နိုင်ငံသူ၊ နိုင်ငံသား အများဆုံး ကိုးကွယ်ရာ ဖြစ်တယ်။ ဂုဏ်ထူးဝိသေသနှင့် ပြည့်စုံသည့် ဘာသာ၊ သာသနာအဖြစ် နိုင်ငံတော်က (အခြေခံဥပဒေ ပုဒ်မ ၃၆၁ မှာ) အသိအမှတ်ပြုထားပါတယ်။ သို့သော် တင်းကျပ်သော ဘာသာရေးဦးဆောင်ပုဂ္ဂိုလ်တို့ရဲ့ ဟောပြောလုပ်ဆောင်မှုကြောင့် (ကိုးကွယ်၏သူများ ခွဲခြားဆက်ဆံကြတာကြောင့်) ဗုဒ္ဓဘာသာဝင် ကိုးကွယ်သူများ နည်းပါးလာကြတာကို တွေ့ရတယ်။

  နိုင်ငံတော် တည်ထောင်ရေးမှာ
အခြေခံကျတဲ့ အခြေခံဥပဒေကို ရေးဆွဲကြတဲ့အခါ 
ပုဂ္ဂိုလ်၊ အဖွဲ့အစည်းများ ဦးဆောင်ပြီး ရေးဆွဲတဲ့ ဥပဒေဟာ
တည်ခြင်း၊ မြဲခြင်း (ကြာကြာ) မရှိပါ။

ကိုးကား။ တောမှီရဟန်း၏ “အဝိဟိံသာနိုင်ငံရေး (၂၀၁၆)၊ စာမျက်နှာ ၁၆၀-၁၆၅၊ အဝိဟိံသာနိုင်ငံရေး (၁၆)” မှကောက်နုတ်ရေးသားဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။