“ဒေါသကိုထိန်း – ဘေးရန်ငြိမ်း” ဆိုသဖြင့်၊ ဒေါသ အကြောင်းကို ရေးလျှင်၊ ဒေါသ၏ အပေါင်းအသင်း ရောင်းရင်းများ ဖြစ်ကြသော အဝိဇ္ဇာ တဏှာ၊ လောဘ၊ မောဟတို အကြောင်း မလွဲမရှောင်သာဘဲ၊ တွဲ၍ ပါရပေတော့မည်။
ကမ္ဘာဦးကျမ်း၌
ကမ္ဘာဦးအခါ လူတို့သည် ရသတဏှာမပေါ်မီက၊ “ကဗဋီကာဟာရ” ကိုမသုံးဆောင်မီ ကောင်းကင်၌ ပျံသန်းသွားလာ နိုင်ကြကုန်၏။ မိမိ၏ ကိုယ်ရောင်ဖြင့် ထွန်းလင်းတောက်ပလျက်၊ ဤလူ့ပြည်လောကမှာ သွားလာနေထိုင်ကြကုန်၏။
မြေဆီကိုအလုပ်အကျွေးပြု၍ သုံးဆောင်သောအခါမှစ၍၊ ထိုရသတဏှာကြောင့် လူတို့သည် ကိုယ်ရောင်ကိုယ်ဝါနှင့်တကွ၊ အခြားတန်ခိုး ဣဒ္ဓိပါတ်တို့သည် ပျောက်ကွယ်၍ သွားလေတော့၏။
ရသတဏှာ ၂မျိုး
ရသတဏှာသည် ဤမျှလောက်တန်ခိုးအာနိသင်တို့ ညံ့ဖျင်းစေ၏။ ထို ရသတဏှာသည် အဝိညာဏက ဖြစ်သောတဏှာ၊ သဝိညာဏကဖြစ်သောတဏှာဟူ၍ ၂ပါးအပြားရှိ၏။ ထိုတွင် အသက်မပါသော (သက်သတ်လွတ်) ဆွမ်းခဲဖွယ်ဘောဇဉ်ကို တတ်မက်သောတဏှာသည်၊ အဝိညာဏကရသတဏှာမည်။ ဆိတ်၊ ဝက်၊ ကြက်၊ ဘဲ၊ ကျွဲ၊ နွား၊ သားငါးစသော သတ္တဝါတို့၏အသား၌ တက်မက်သော တဏှာသည်၊ သဝိညာဏကရသတဏှာမည်၏။
အသက်များ
ထိုသဝိညာဏက ရသတဏှာကြောင့်ဆိတ်သား၊ ဝက်သား၊ ကြက်သား၊ ဘဲသား၊ နွားသားစသောအားဖြင့် မရေမတွက်နိုင်အောင် များစွာသောအသားကို စားသောက်မှုအမျိုးမျိုးသည် ပေါ်ပေါက်၍ လာလေ၏။ အသားစားမှု အမျိုးမျိုးအတွက်ကြောင့် တစ်နေ့လျှင် မြို့ကြီးပြကြီးများမှစ၍ တောကျေးရွာအဖြာဖြာတို့တွင် ရေ၌ ကျက်စားကြသောသတ္တဝါ၊ ကုန်း၌ကျက်စားကြသောသတ္တဝါ၊ ကောင်းကင်၌ ကျက်စားကြသောသတ္တဝါအပေါင်းတို့သည် မရေမတွက်နိုင်အောင် အကျိုးမဲ့ပျက်စီးခြင်းသည် ဖြစ်ပေါ်၍ လာလေ၏။
အကာလမရဏ
ထိုသတ္တဝါတို့သည် မိမိတို့သက်တမ်းစေ့အောင် မနေ ကြရဘဲ၊ လူတို့၏ပယောဂဖြင့် သေကြရခြင်းမှန်သမျှမှာ အသားစား မှုကို မက်မောသောရသတဏှာကြောင့်သာ ဖြစ်ရပေ၏။
သဝိညာဏကရသတဏှာကြောင့်အသားစားမှု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ အသားစားမှုကြောင့် သတ်ဖြတ်ညဉ်းဆဲမှုများ ပေါ်ပေါက် လာသည်။ သတ်ဖြတ်ညှဉ်းဆဲမှုများကြောင့် သတ္တဝါတို့သည် “အကာလမရဏ” သေခြင်းဖြင့် သနားစဖွယ် သေဆုံးကြရ ရှာသည်။
ရှေးကရောဂါ…သုံးမျိုးသာ
တယောရောဂါ ပုရေအာသုံ၊ ဣစ္ဆာ အနသနံဇရာ။
ပသု နဉ္စ သမာရမ္ဘာ၊ အဋ္ဌနဝုတီ အာဂမုံ။
(ဗြဟ္မဏ ဓမ္မိကသုတ်၊ သုတ္တနိပါတ်ပါဠိတော်)
မြန်မာပြန်လျှင် – ပုရေ- သားသတ်ယောက်ျား၊ အသားစား တို့မပေါ်မီ ရှေးအခါ။ လောကေ- လောက၌။ တယောရောဂါ – အနာ ရောဂါသုံးမျိုး တို့သည်သာလျှင်၊ အာသုံ- ရှိကြကုန်၏။
(၁) ဣစ္ဆာ- မိမိ၌မရှိသေးသော ဥစ္စာဓနကို လိုချင် တောင့်တသော အနာ။
(၂) အနသနီ- စားချိန်ကျ၍၊ မစားရလျှင် ဆာမွတ်သည့်အနာ။
(၃) ဇရာ- အိုချိန်ကျက ၊ အိုရခြင်းအနာ၊
ပသုနဉ္စ၊တိရစ္ဆာန်သတ္တဝါတို့ကို။ သမာရမ္ဘ -သတ်ဖြတ်စားသောက်မှုပေါ်ပေါက်လာသောအခါမှ။ အဋ္ဌနဝုတီ- ၉၈-ပါးသော ရောဂါဆိုး၊ ကပ်ဥပါဒ်အမျိုးမျိုးတို့သည်။ အာဂမုံ- လူ့လောကမှာ ပေါ်ပေါက်၍လာကုန်၏။
ဤသည်တို့မှာ သဝိညာဏကရသတဏှာ သောင်းကျန်း ကြသဖြင့် လောက၌သတ္တဝါတို့ ဒုက္ခအဖုံဖုံဖြစ်ရခြင်းအကြောင်း ကမ္ဘာဦးကျမ်း ထွက်ဖြစ်ပါသည်။
ပရိတ်ရွတ်ကြရာ၌
အသားမစားဘဲ . ရှောင်ကြဉ်မှုသည် တရားတော်နှင့် သင့်လျော်သည် မသင့်လျော်သည်ကို စဉ်းစားကြရန်မှာ “အဘိသမာ စာရိတ္တသီလ” ဖြစ်သော “ဇတင်အကျင့်ကိုကျင့်ရမည်၊ မကျင့်လျှင် တစ်စုံတစ်ခုသော အပြစ်ဒေါသရောက်စေ”ဟု မြတ်စွာဘုရား ပညတ်တော်မမူ။ ကျင့်လိုသူ၊ ကျင့်နိုင်ရန်ကိုသာ သဘောထား ခွင့်ပြုတော်မူပါသည်။ ၎င်းဇတင်အကျင့်ကို ကျင့်သောသူသည် မကျင့်သောသူထက်သာသကဲ့သို့ပင် အသက်သတ်ကိုရှောင်ကြဉ်သော သူသည်လည်း၊ မရှောင်ကြဉ်သော သူထက်သာသည်၏ အဖြစ်မှာထင်ရှား လေသည်။
ပရိတ်ရွတ်ကြရာ၌ သူ့အသားမစားဘဲ ရှောင်ကြဉ်သူသည် သာ၍ အာနိသင်ထက်မြက်၏။ ဒီဃနိကာယ်သုတ္တံ ပါဠိတော် မဟာသမယသုတ်ကို ရွတ်ဖတ်သောရဟန်းသည် မရွတ်မီ(၇)ရက်က သက်သတ်လွတ်စားပြီးမှ၊မဟာသမယသုတ်ကိုရွတ်ဖတ်ရမည်ဟု မဟာသမယသုတ်အဋ္ဌကထာတွင်လာသည်။
သူ့အသားကိုစား၍ ရွတ်သောရဟန်း၏ ပရိတ်တန်ခိုးအာဏာတို့သည် အလွန်ကြမ်းတမ်းသော မကောင်းဆိုးဝါးတို့ထွက် ပြေးနိုင်လောက်အောင် မတတ်စွမ်းနိုင်သည်သာမက၊ ထိုသို့ ရွတ်ဖတ်သော ရဟန်းကိုယ်ပင် အန္တရာယ်ဖြစ်စေတတ်သည်။ ဤသည်မှာ မကောင်းဆိုးဝါးတို့ တကယ်ကြမ်းတမ်းစွာ ပူးဝင် ခိုအောင်းလာသောအခါ၊ အသားစားသူနှင့် မစားသူတို့၏ ပရိတ် တန်ခိုးအာဏာကွာခြားပုံတည်း။
ကာလမရဏဒါနအလှူ
ကုန်းသတ္တဝါ – ရေသတ္တဝါတို့သည် မိမိတို့ရရှိသောဘဝတို့၌ ချမ်းသာအေးမြစွာ မိမိတို့တိရစ္ဆာန်မျိုးဆွေအပေါင်းတို့နှင့် ကောင်းစွာ နေထိုင်လိုကြပေသည်။
(၁) ဘေးရန် လွတ်ကင်းချမ်းသာစေချင်သောစိတ် တိရစ္ဆာန်တိုင်း ရှိကြသည်။(၂) အသက်မသေလိုသောစိတ် တိရစ္ဆာန်တိုင်း ရှိကြသည်။
(၃)အချိန်မစေ့ရောက်ဘဲ၊ အကာလမရဏ၊ လူတို့သတ်ပုတ် ညှဉ်းဆဲ၍သေရခြင်းကို အလျင်းပင်အလိုဆန္ဒ မရှိကြကုန်။
အမြို့မြို့အရွာရွာ၊ လူ့ပြည်၌ရှိကြကုန်သော မနုဿလူသားကမ္ဘာသူ၊ ကမ္ဘာသားအားလုံးတို့သည်လည်း ထိုတိရစ္ဆာန်ကဲ့သို့ပင် မိမိတို့ခန္ဓာကိုယ်ကို
(၁) ဘေးကင်းချမ်းသာလိုသောစိတ် ရှိကြသည်။
(၂) အသက်မသေလိုသောစိတ် ရှိကြသည်။
(၃) အချိန်မစေ့ဘဲ၊ အကာလမရဏ သူတစ်ပါးသတ်သဖြင့် မသေချင်ကြသောစိတ် လူတိုင်းပင် ရှိကြသည်။
လူ့ပြည် လူ့တိုင်း၌၊ ကုန်းတိရစ္ဆာန် – ရေတိရစ္ဆာန်တို့ကို အကာလ အချိန်မစေ့မီ၊ မသနား ရက်စက်သတ်ဖြတ်၍ သေချင်းဆိုး နှင့် သေကြေပျက်စီးကြရခြင်းသည် –
(၁) သတ္တဝါတိုင်း ဘေးကင်းချမ်းသာစေချင်လှသောစိတ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။
( ၂) သတ္တဝါတိုင်း အသက်မသေချင်ကြသောစိတ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သည်။
(၃)သတ္တဝါတိုင်း အချိန်မစေ့ရောက်ဘဲ၊ မသေချင်လိုသောစိတ်နှင့်လည်း ဖြောင့်ဖြောင့်ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။
မိမိတို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာကို လူတိုင်းပင်အချိန်မစေ့ဘဲ အသက် မသေရ၍ ဘေးကင်းချမ်းသာစွာ နေလိုကြ၏။ ထို့အတူ၊ သား၊ လင်၊ ခင်ပွန်း ချစ်ကျွမ်းဝင်ကုန်ကြသော မိတ်ဆွေဉာတကာအပေါင်း တို့နှင့်လည်း မကွေမကွာ၊ အခါခပ်သိမ်းအေးငြိမ်းချမ်းသာ အမြို့မြို့ အရွာရွာလူများစွာတို့ နေချင်ရှာချင်သလိုပင်၊ ကုန်းတိရစ္ဆာန်-ရေ တိရစ္ဆာန်အပေါင်းတို့မှာလည်း မိမိတို့ဘာသာဘာဝ ရရှိသောမျိုးဆွေတို့နှင့် ကြည်လင်ရွှင်ပျ လူတို့လိုပင် နေထိုင်လိုကြကုန်သည်၊ အမှန်ဖြစ်တော့သည်မှာ မလွဲမုချဧကန်ဖြစ်၏။ သို့ငြားလည်း လူ့ပြည်လူသားတို့အသက်ခန္ဓာမွေးမြူမှုအတွက် စားကြသောက်ကြဖို့အရေး ကိစ္စကြောင့်သူတို့ခမျာမှာ ဘေးဒုက္ခကြီးစွာတွေ့ရသည်၊ အသက် သေရသည့် အချိန်မစေ့မီ – အကာလမရဏသေခြင်းဆိုးဖြင့်၊ ပြင်းပြစွာ နာကျင်၍ မရှုမလှသေဆုံးကုန်ကြရရှာပေသည်။
(၁) ငါ – ငါ့သားမယား ဆွေမျိုးဉာတိတို့ဘေးကင်းကြပါစေ။
(၂) ငါ – ငါ့သားမယား ဆွေမျိုးဉာတိတို့ အသက်မသေကြပါ စေနှင့်။
(၃) ငါ – ငါ့သားမယား ဆွေမျိုးဉာတိတို့ အချိန်မစေ့ဘဲ၊ အကာလမရဏဖြင့် မသေကြပါစေနှင့်။
(၄)ငါတို့လိုပင် သူတို့ဆွေမျိုးသားချင်းတို့နှင့်တကွ ကွေကွင်းခြင်း ဝိပ္ပယောဂဒုက္ခမဖြစ်ကြပါစေနှင့်ဟူသော စိတ်ထားမျိုး သူတော်ကောင်းမှန်လျှင် ဧကန်မုချရှိရပေမည်။
(၁) မိမိတို့အတွက်၊ သားမယားအတွက်၊ သတ္တဝါ အပေါင်းအား ဘေးဒုက္ခကင်းရှင်းစေရန် “အဘယဒါန” အလှူကြီးကို ပေးလှူရာသည်။
(၂) မိမိအတွက်၊ သားမယားအတွက် သတ္တဝါတို့အား မသေစေရန် “ဇီဝိတဒါန” အလှူကြီးကို ပေးလှူ ကုန်ရာသည်။
(၃) မိမိအတွက်၊ သားမယားအတွက် အချိန်မစေ့ဘဲ သတ်၍ သေခြင်းအကာလ၊ မရဏတရားကို သေနေ့မစေ့၊ မသေကြပါစေနှင့်ဟူသော “အကာလမရဏဒါန” အလှူကိုပေးလှူကုန် ရာသည်။
မြတ်သောဒါန
ပါဏာတိပါတာ ပဋိဝိရတော ဘိက္ခဝေ အပရိမာဏာနံ၊
သတ္တာနံ အဘယံဒေတိ၊ အဝေရံဒေတိ၊ အပရိမာဏာနံ သတ္တာနံ၊
အဘယံဒတွာ၊ အဝေရံဒတွာ၊ အပရိမာဏဿ-အဘယဿ၊
အဝေရဿ၊ ဘာဂီဟောတိ၊ ဣဒံ ဘိက္ခဝေ၊ ဒါနံမဟာဒါနံ။
( အင်္ဂုတ္တရပါဠိတော် )
ဘိက္ခဝေ – ရဟန်းတို့။ ပါဏာတိပါတာ – သူတစ်ပါးအသက် ကို သတ်ဖြတ်ခြင်းမှ။ ပဋိဝိရတော – ရှောင်ကြဉ်သောသူအား။ အပရိမာဏာနံ – အတိုင်းအရှည်မရှိကုန်သော။ သတ္တာနံ – သတ္တဝါ တို့အား။ အဘယံ-ဘေးမရှိသည်ကို။ ဒေတိ – ပေးလှူသည်မည်၏။ အဝေရံ – ရန်မရှိသည်ကို။ ဒေတိ – ပေးလှူသည်မည်၏။ အပရိမာဏာနံ – သတ္တဝါတို့အား။ အဘယံ – ဘေးမရှိခြင်းကို။ ဒတွာ – ပေးလှူရသောကြောင့်။ အပရိမာဏဿ – အတိုင်းအရှည်မရှိသော။ အဘယဿ – ဘေးမရှိခြင်း၏။ အဝေရဿ – ရန်မရှိခြင်း၏။ ဘာဂီ – အဖို့ရှိသည်။ ဟောတိ – ဖြစ်၏။ ဘိက္ခဝေ – ရဟန်းတို့။ ဣဒံဒါနံ – ဤသူတစ်ပါး၏အသက်ကိုသတ်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ခြင်းတည်းဟူသောဒါနသည်။ မဟာဒါနံ – ကြီးကျယ်မွန်မြတ်သော ဒါနကြီးသည်။ ဟောတိ – ဖြစ်၏။
ဘေးမဲ့အလှူ
ဘုရားလောင်းဖြစ်သော မျောက်မင်းသည် ချောက်တွင်း၌ ကျရောက်နေသော ပုဏ္ဏားကြီးအား၊ အကာလမရဏမဖြစ်စေရန် အသက်ကိုကယ်ဆယ်ရခြင်း “ဇီဝိတဒါန” အလှူကြီးကို လှူတော် မူလို၍၊ ကြံဖန်ပြီး ချောက်တွင်းသို့ဆင်းကာ ကယ်ဆယ်တော်မူသည်။ တစ်ဖန် ထိုပုဏ္ဏားကြီးက၊ ပြန်၍ နှိပ်စက်သည်ကိုပင် သည်းခံတော်မူပြီး ဦးခေါင်း၌ သွေးယိုစီးလျက်မသက်မသာရှိရာကပင်၊ ကျားဘေး၊ ဆင်ဘေးဖြင့်၊ ထိုပုဏ္ဏားကြီးသည် တောနက်ကြီးထဲဝယ် မသေပါစေနှင့်ဟူသော “အဘယဒါန” အလှူကြီးကို နောက်တစ်ဖန်အားထုတ်တော်မူပြန်သည်မှာ၊ အသက်ချမ်းသာရာရအောင်လိုက်၍ ပို့ဆောင်ခါဖြင့်၊ လမ်းပြပေးရခြင်းသည် ဘေးမဲ့အလှူကြီးဖြစ်သည်။ ဤသို့လျှင် မျောက်မင်းသည် ပါရမီဆယ်ပါး ပြည့်စုံအောင် ဖြည့်ဆည်းတော်မူခဲ့သည်။
ထိုသို့လျှင် သတ္တဝါတို့အား အသက်ကယ်ဆယ်ရခြင်းသည် ပါရမီဆယ်ပါး အားလုံး သိမ်းကြုံး ငုံမိ – ခြုံမိသည်ဖြစ်၍၊ ထိုအကျိုးသွားသည် လျှမ်းလျှမ်းတောက်အကျိုးသွား ဖြစ်စေ၍ နောက်နောင် ကာလတမလွန်ဘဝတို့ကို မဆိုထားနှင့်ဦး။ ယခုပစ္စက္ခဘဝ၌ပင် မျက်နှာမြင်က ချစ်ခင်ရခြင်း၊ အသံကြားက ကြည်ညိုခြင်း၊ ရောဂါအနာကင်းခြင်း၊ စိတ်ချမ်းသာ – ကိုယ်ချမ်းသာခြင်း၊ ဆွေမျိုး တစ်စုတို့နှင့် အသက်ထက်ဆုံး ကြည်လင်ချမ်းမြ နေထိုင်ရခြင်း၊ သေနေ့မစေ့မီမသေခြင်း၊ သူတစ်ပါးပရောဂဖြင့် သေခြင်းဆိုးနှင့် မသေရခြင်း၊ သွားလေရာရာ မျက်နှာပွင့်လန်းခြင်း စသောယခုဘဝ ဒိဋ္ဌဓမ္မပစ္စက္ခ အကျိုးပေးသန်စွမ်းလှ၏။ ဒိဋ္ဌဓမ္မဝေဒနိယ အကျိုးတည်း။
နောင်တမလွန်ဘဝတို့၌လည်း၊ ယခုဘဝအကျိုးပေး သကဲ့သို့ဖြစ်လေရာရာ အသက်ရှည်ခြင်း၊ ချမ်းသာကြီးခြင်း၊ ခွန်အားကြီးခြင်း၊ ဩဇာအာဏာထက်မြက်ခြင်း၊ တန်ခိုးကြီးခြင်း၊ သူတစ်ထူး တို့ထက် သွက်လက်လျင်မြန်သောဉာဏ်ရှိခြင်း၊ လူထက်လူ၊ နတ်ထက်နတ်၊ ဗြဟ္မာထက်ဗြဟ္မာ၊အကျော်အမော်ဖြစ်ရခြင်း၊ အဆုံးဘဝ နောက်ကာလ၌လည်း နိဗ္ဗာန်ချမ်းသာမြတ်ကြီးသို့ မပင်မပန်း ချမ်းသာလွယ်ကူရယူနိုင်ခြင်းဟူသော အကျိုးထူးအကျိုးမြတ်ဖြစ်ပေ၍ ရှေးရှေးသူတော်ကောင်းဘုရားလောင်းတို့သည် သတ္တဝါအပေါင်း ချမ်းသာကြောင်းကိုသာ ရှာကြံအားထုတ်ပြုလုပ်သွားကြဖူးကုန်ပြီ။
(လယ်တီဝိနိစ္ဆယသူစိကျမ်း – ၁၄၂ မှ ၁၄၅)
အသားစားကျူးသော အလေ့ဆိုးကြောင့် ဗြဟ္မစိုရ်တရား ပျက်ကွက်ရပုံမှာ၊ ဓမ္မပဒအဋ္ဌကထာလာ နန္ဒနွားသတ်ယောက်ျား ဝတ္ထုနှင့် နိပါတ်တော်လာဗာရာဏသီပြည့်ရှင်၊ ဗောဓိသာဒဝတ္ထု တို့ဖြင့် ထင်ရှားပါသည်။ သဝိညာဏက – ရသတဏှာ၏ ခြယ်လှယ်ခံရမှုပေတည်း။
နွားသတ်ယောက်ျား
ဤနေရာ၌ “ဇာဂရာဘိဓဇသီရိပဝရာလင်္ကာရ မဟာဓမ္မရာဇာဓိရာဇဂုရု” ဘွဲ့တံဆိပ်တော်ရ၊ ဘုရားကြီးဆရာတော် ရေးသားသော သံဝေဂဝတ္ထုဒီပနီမှ၊ သဝိညာဏက ရသတဏှာကို ခုံမင်လှသည့် နွားသတ်ယောက်ျားဝတ္ထုကိုတင်ပြအပ်ပါသည်။
ဘုရားမြတ်စွာသည် သာဝတ္ထိပြည်ဇေတဝန်ကျောင်း၌ ကိန်းအောင်းမွေ့လျော်နေတော်မူသောအခါ၊ သာဝတ္ထိပြည်သား နွားသတ်ယောက်ျားတစ်ယောက်သည် နွားကိုသတ်ပြီးလျှင် စားချင်ရာအသားတို့ကို လှီးဖြတ်၍ ကြော်ချက်ဖုတ်မြှိုက်ပြီးမှ သမီးသား အိမ်သူတို့နှင့်အတူတကွနေထိုင်လျက် စားသောက်၏။
စားသောက်၍မကုန် အလုံးစုံကြွင်းကျန်သော အမဲသား တို့ကိုလည်း သူတစ်ပါးအား ရောင်းစား၏။ ဤသို့သောနည်းဖြင့်နှစ်ငါးဆယ်လုံး နွားသတ်အမှုကို ပြုသည်ဖြစ်၍ အသက်မွေးလျက်နေ၏။
ထိုသူနေရာနှင့်မနီးမဝေးတွင် သံဃာတော်တပည့် အပေါင်းနှင့် ရွှေကျောင်း
ဗိမ္မာန်အတွင်းဝယ် သီတင်းသုံးနေတော် မူသော သဗ္ဗညုဘုရားအားလည်းကောင်း၊ တပည့်သားသံဃာတော် အားလည်းကောင်း၊ ယာဂုတစ်ဇွန်း၊ ဆွမ်းတစ်ယောက်မျှ လှူဒါန်းဖူးသည်မရှိ။ သစ်သီးတစ်လုံး ပန်းတစ်ပွင့်ဖြင့်သော်လည်း ပူဇော်ဖူးသည်မရှိ၊ သည့်ပြင်မှတစ်ပါး အခြားကုသိုလ်ကိုလည်း အနည်းငယ် စိုးစဉ်းမျှ မပြုဖူးလေ။
ထိုနွားသတ်ယောက်ျားသည် နွားသားအမဲဟင်းနှင့် ကင်း၍ ထမင်းကို တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှ မစားစဖူး၊ တစ်နေ့သ၌၊ နေ့အဖို့ဝယ် လည်၍ အမဲရောင်းပြီးမှ၊ မိမိအဖို့ချက်ခြင်းငှာ တစ်တုံးသောအမဲ သားကို၊ မယားအားပေးအပ်၍ ရပ်သားရွာသူတို့နှင့်အတူတကွ ရေချိုးခြင်းငှာ သွားလေ၏။
ထိုအခါနွားသတ်ယောက်ျား၏ အဆွေခင်ပွန်းတစ်ယောက် သည် အိမ်သို့လာပြီးသော်၊ နွားသတ်ကတော်ဖြစ်သော မယားကို “ရှင်မ၊ ငါ့အားအမဲရောင်းပါ၊ ငါ၏အိမ်မှာဧည့်သည်လာရောက်၍ ရှိချေသည်”ဟု ဆို၏။
“ရောင်းစရာအမဲမရှိချေ၊ သင်၏အဆွေသည်အမဲရှိသမျှ အလုံးစုံကို အကုန်ရောင်းချခဲ့၍ ယခုပင်ရေချိုးခြင်းငှာသွားပါသည်” ဟုဆို၏။
